Ποτάμια που δεν τήρησαν τους σιωπηλούς τους όρκους
κραδαίνοντας σφιχτά
κάτω από τ’ άμφιά τους το μαχαίρι, βουνά
που παραμέριζαν από την πίστη σου ότι θα με κρατήσεις
κοντά σου –«δεν βλέπεις,
που με παραμονεύει ο Αχέροντας», σου έλεγα
δείχνοντας τα νερά να μαυρίζουν από τις ποντισμένες νάρκες
και τους αγνοούμενους, εσύ

μου έδειχνες έξω απ’ το παράθυρο το πλατάνι που κρεμάσαν
τον Άγιο κι ετοίμαζες μες στη σιωπή
γλυκό κυδώνι κέρασμα για τα σαράντα μου, έτσι

κυλούσαν οι μέρες κι οι εβδομάδες, αλλά εγώ έμενα
με τις φωνές, τα παρακάλια, τα ξυλοφορτώματα
λεία πολύτιμη της καθημερινότητάς σου
περνούσε τ’ απογεύματα πάνω απ’ τα νερά ο Χριστός,
μας κοίταζε με τα διαπεραστικά του μάτια

«αλλάζουν δέρμα τα ποιήματα μπροστά στην τηλεόραση»,
έλεγε, «σωριάζουν πλάι σου
χαμένες μέρες»

«κι έπειτα ο δρόμος παύει να είναι ο Πατέρας σου».