η μέρα αυτή την ξεχώρισα από τις άλλες
Την πήρα μαζί μου απ’ το πρωί, την έσυρα στα δικά μας λασπωμένα
τοπία που ήταν πριν δάση
Της πέταξα με περιφρόνηση πέτρες σα να ’ταν αδέσποτος σκύλος,
την έπνιξα δυο φορές στο ποτάμι
Και την άφησα κρεμασμένη στα γυμνά κλαριά ενός δέντρου για να
στάζει η χολή της στη νύχτα
Ποια νύχτα, αν όχι κάποια άξια του θλιμμένου
Περιβολή του ασήμαντου, του πιο κακοφτιαγμένου
Που συνεχίζει παραμιλώντας να περπατά γνωρίζοντας πως επιτελεί
έναν άθλο
Κι αγκαλιάζει τα γόνατα των περαστικών και μεθάει τη μέρα του για
να ξεχάσει
Τους χθεσινούς ανεμόμυλους, την υπόσχεση για ένα δικό του νησί,
το γέλιο τους πίσω απ’ τις πόρτες
Σφαλιστές ήταν πάντοτε κι απροσπέλαστες για μένα οι πόρτες
του παραδείσου, γι’ αυτό την ημέρα μου
Την ανέβασα στο παράθυρο και της ζήτησα να ριχτεί απ’ τον τρίτο
στο δρόμο
Ότι δεν ωφελεί πια στ’ αλήθεια να ζεις αν δεν υπάρχουνε
Όνειρα προορισμένα για τη φωτιά, ένα σκάμμα τρυφερό για
τις πτώσεις σου κι οι καθημερινές επιστολές
Στον Πατέρα.