Και να ’μαι τώρα γέροντας τριαντατριών ετών στην όχθη
να προσμένω
τη δικιά μου γενέθλια σταύρωση μετρώντας στην ομίχλη
του αντικρυνού νησιού
στήλες καπνού απ’ τους αγαπημένους φίλους που χαθήκαν.
Γι’ αυτά τα ευλογημένα ονόματα της μνήμης, κήποι προπατορικοί
με εγκαλούν· φυτά σαρκώδη, ζώα κερασφόρα
που δεν μου αξίζαν· και πάλι ονόματα
σημειωμένα στο τετράδιο με σταυρό, ερήμην πάντα
των σωμάτων. Και να μιλάει μονάχα στο ποτάμι το νερό
και το ψηλό χορτάρι. Υπάρχεις; Ποιάν ώρα; Στο ποίημα; Μηδέν
σαν βράδυ ανοχύρωτο πίσω απ’ τα πεύκα· απολιθωμένα όλα γύρω
όπως τ’ άφησες: φωτογραφίες της εγκαρτέρησης, καμένες. Μένει
το σπίτι με τον κήπο.

Κι ακούω το γάβγισμα του περσινού σκυλιού
και περιμένω ν’ ανεβείς απ’ το πηγάδι να τα πούμε.