Η θαλασσινή καρέκλα σου στον ήλιο κενή
σαν χρόνος που ξόδεψε το φλασκί του
ξεδιψώντας την άπληστη ζέστη.
Οι σκιές απέμειναν ορφανές
χωρίς το σώμα σου να τις καθοδηγεί.
Η θάλασσα στοχάζεται την αποχώρησή της,
τώρα που δεν σε βλέπει.
Λίγο ακόμη και ο τείχος στην αυλή
θα ολοκληρώσει την κυκλωτική του κίνηση.
Η δίοδος θα κλείσει.
Το καραβάκι δεν θα ’χει
ποια να παραλάβει για δέσποινα των κυμάτων.
Η ώρα στενεύει
σαν ράχη βιβλίου που χάνει τα φύλλα του.
Η αναμονή διευρύνεται
σαν κόρη ματιού στο ημίφως
που θα ’ρθει ν’ αναπληρώσει τη θέση σου.