Ήρθε με τα ρούχα που φορούσε από την πατρίδα
–Πάντερμο την έλεγε–
και με ένα λεχούδι στην αγκαλιά.
Μόχθησε, όμως, έζησε.
Ανάστησε παιδιά κι εγγόνια
Με αγάπη
Υπομονή
«Δόξα τω Θεώ» έλεγε.
Όταν όμως άκουγε ένα τραγούδι
Σ’ το ’πα και σ’ το ξαναλέω
στο γιαλό μην κατεβείς...»
ζάρωνε τα χείλη, κατάπινε τον λυγμό,
άφηνε τα δάκρυα να κυλήσουν
και ταξίδευε
Στην αυλή του πατρικού σπιτιού
Στην κούνια που ’φτιαξε ο παππούς
κάτω από τον πλάτανο,
Στα κορίτσια της γειτονιάς.
Δεν την ενδιέφερε ο παράδεισος
Τα γεράνια της αυλής της ήθελε να δει
και... να πεθάνει.