Βουλιάζεις στον κόσμο θα πει
σβήνεις τη μνήμη,
ξηλώνεις τις ρίζες,
χασκογελάς και φλυαρείς,
γίνεσαι ένα πράγμα
που μεταλλάσσεται
μες στην παρέα
και μες στη μόδα
—για τις στάχτες στα μάτια
—για τον φόβο των Ιουδαίων
—για το αρνί που το τρώει ο λύκος
έξω από το μαντρί…

Φοράς το σκουφί
του Santa Clause
και ξέρεις
πως πρέπει να φέρεσαι
σαν τον ηλίθιο.
Μικρές πόρνες
φοράνε ίδιο μ’ εσένα σκουφί,
ανεβάζουν βιντεάκια στο fb
—ξαφνικές λήψεις
ανάμεσα στα σκέλια
με βρακί της μόδας
ρουφηγμένο απ’ το αιδοίο.

Πώς είναι να είσαι απόμακρος;
Με μια πυξίδα,
προσανατολισμένος εντός;
Πώς είναι να ‘χεις χέρι
που γράφει;
—Πώς είναι νά ‘χεις κορμί που κρυώνει,
που ματώνει;
—Πώς είναι νά ‘χεις μάτια που βλέπουν
και δακρίζουν;

Τώρα το παρατράβηξες!
Χαλάς το κλίμα,
ξεσκεπάζεις τις μνήμες
κι αρπάζουν φωτιά
οι γιορτινές φιέστες.

Εκνευρισμένοι έμποροι
τρέχουν
να σβήσουν
την πραμάτεια τους.