Για μια ζωή ήπια τ’ αμίλητο νερό
και της ζωής έριξα παραγάδι.
Τα λόγια μύριζαν μπαρούτι φονικό
κι εγώ κρυβόμουν κάθε μέρα στο σκοτάδι.

Για μια ζωή είδα το όνειρο γυμνό
και της ντροπής τα ρούχα στο πηγάδι
τα χέρια μου άγγιζαν τον όρκο με θυμό
κι εγώ ορκιζόμουν στο καντήλι με το λάδι.

Ελένη, το παράπονο σαν ρίζωσε κοντά σου
μισός αιώνας προσμονής και τρώει τα σωθικά σου.
Ελένη, το παράπονο να ξέρεις δεν ξεχνιέται
γίνεται μάτι άπονο κι όλο σε καταριέται.

Για μια ζωή είχα ένα κόμπο στο λαιμό
και της θηλιάς ένιωθα το ζωνάρι,
τα βρόχια σφύριζαν και πάλι το σκοπό
κι εγώ πνιγόμουν στη σκιά απ’ το φεγγάρι.

Για μια ζωή είπα συγνώμη εν λευκώ
και της σιγής ακούμπησα ηχείο,
τα ντέφια πεταλούν σε κύκνειο χορό
κι εγώ σκεφτόμουν τη φωτιά και το θηρίο.

Ελένη, το παράπονο σαν ρίζωσε κοντά σου
μισός αιώνας προσμονής και τρώει τα σωθικά σου.
Ελένη, το παράπονο να ξέρεις δεν ξεχνιέται
γίνεται μάτι άπονο κι όλο σε καταριέται.