Το φυλαχτό που κράταγα σφιχτά στα δυο μου χέρια
το ‘ριξα μες στα κύματα πιο πέρα από τ’ αστέρια.
Κι ήξερα ότι θα χαθεί στης λήθης τα μελτέμια
κορώνα γράμματα η ζωή σαν της τραβάς τα γκέμια.

Μια ανάσα πριν το τέλος λυτρώνονται οι ψυχές,
μια ανάσα πριν το τέλος φωνάζουν οι σιωπές.
Μια ανάσα πριν το τέλος λυτρώνονται οι ψυχές
κι αφήνουνε σημάδια στο σήμερα, στο χθες.
Μια ανάσα πριν το τέλος φωνάζουν οι σιωπές
κι αφήνουνε σημάδια στο σήμερα, στο χθες.

Το όνειρο έμεινε ορφανό σαν ήρθε η πλημμύρα
δεν έχω γη και ουρανό ούτε στον ήλιο μοίρα.
Κι αν το σημάδι στο φτερό το ξέπλυνε η αλμύρα
είναι ο καιρός το γιατρικό που βρήκα και το πήρα.

Μια ανάσα πριν το τέλος λυτρώνονται οι ψυχές,
μια ανάσα πριν το τέλος φωνάζουν οι σιωπές.
Μια ανάσα πριν το τέλος λυτρώνονται οι ψυχές
κι αφήνουνε σημάδια στο σήμερα, στο χθες.
Μια ανάσα πριν το τέλος φωνάζουν οι σιωπές
κι αφήνουνε σημάδια στο σήμερα, στο χθες.