Και τώρα της μεγάλης μας γιορτής
τα φώτα τα χρωματιστά
τα σβήσαμε
Όλη η ζωή μας
δυο γαρδένιες
που τις παγώνει η βροχή

Κι ήρθαν οι υπηρέτες της σιωπής
τις πόρτες πού `χαμε ανοιχτές
τις κλείσανε
κι εχάθηκε
τόση αγάπη
και μείναμε χωρίς ψυχή

Τώρα τίποτα, τίποτα, τίποτα
παγωνιά γύρω, κι έρημοι δρόμοι
ούτε δάκρυα
ούτε συγγνώμη
πού να γείρω και πού να σταθείς
εγώ φεύγω κι εσύ δε θα `ρθείς
τώρα τίποτα...

Και τώρα τους μεγάλους μας καημούς
οι νύχτες και τα δειλινά
τους πήρανε
Και περπατάμε
και περπατάμε
χωρίς να πάμε πουθενά

Τα τρένα που δεν έχουνε σταθμούς
μας πήραν όλους τους καημούς
και φύγανε
κι εμείς κοιτάμε
όλο κοιτάμε
μήπως γυρίσουνε ξανά