Τριάντα μέρες μ’ έπαιζες στα ζάρια της ζωής σου
κι ας ήξερες το τυχερό ποιο θα ‘ταν το χαρτί σου.
Μέτρησες δώδεκα παιδιά δεν έλειπε κανένα
σ’ ένα λαγούμι στα στενά τα ‘χες καλά κρυμμένα.

Άλλοι σε είπανε κυρά κι εγώ σε είπα μάνα
άλλοι σε είπανε ζωή μα εγώ σε λέω νάμα.
Ήπια το νάμα της ζωής απ’ τα δικά σου χέρια
κι ήταν η δίψα μου πληγή στου φόβου τα λημέρια.
Άλλοι σε είπανε κυρά κι εγώ σε είπα μάνα
άλλοι σε είπανε ζωή μα εγώ σε λέω νάμα.

Κυρά Φροσύνη σαν βρεθείς στους δρόμους της Λαπήθου
μοιάζεις με νέο Διγενή φίλου του αρχαίου μύθου.
Μια χούφτα χώμα κι αν γενείς πάλι βουνό θα μοιάζεις
και σαν τον Πενταδάχτυλο την πλάτη θα τινάζεις.

Άλλοι σε είπανε κυρά κι εγώ σε είπα μάνα
άλλοι σε είπανε ζωή μα εγώ σε λέω νάμα.
Ήπια το νάμα της ζωής απ’ τα δικά σου χέρια
κι ήταν η δίψα μου πληγή στου φόβου τα λημέρια.
Άλλοι σε είπανε κυρά κι εγώ σε είπα μάνα
άλλοι σε είπανε ζωή μα εγώ σε λέω νάμα.