Μη με χτυπάς, είμ’ άνθρωπος
μικρέ, δεν είμ’ ελάφι,
είμ’ ο ντερβίς Αμπντάλ Μουσά
που τα μακάμια γράφει.

Μα ο κυνηγός ετόξεψε,
στα στήθια το χτυπάει
Και να το πιάσει κυνηγά
σ έναν τεκέ4 όπου πάει.

Βροντάει την πόρτα του τεκέ
Χτυπιέται ‘κεί και κλαίει.
- Για δώστε μου το ελάφι μου
στους ντερβισάδες λέει.

Βγαίνει και ο Αμπντάλ Μουσά
με ράσο ματωμένο,
του δείχνει και το βέλος του
στα στήθια του μπηγμένο.

- Έλα μικρέ και βγάλ’ το μου
και πάρε με και σκλάβο!
- Όχι, ντερβίσης θα γενώ
να ιδώ, να καταλάβω!

Και το μικρό μπεγόπουλο
έμειν’ εκεί ντερβίσης.
Τον είπαν Καϊκουσούζ Αμπντάλ,
να μην το λησμονήσεις.