Για τους ταξιδευτές
που δε γύρισαν.

Πήρες το μεγάλο δρόμο
που τραβούν τα πλοία
με σπασμένα ιστία
για το πουθενά.

Χάραξες στον πηγαιμό σου
μια λευκή ευθεία
μες στην τρικυμία
και την παγωνιά.

Ανεβαίνεις τα ουράνια
βήμα βήμα πάνω,
όμως δε σε φθάνω
που ’μαι χαμηλά.

Και κρατώ παρηγοριά
μόνο σου σημάδι
το στερνό σου χάδι
στην υγρή παρειά.

Θα θυμάμαι που ’πες:
«Θα γυρίσω πίσω
μ’ έναν πελαγίσιο
άνεμο μαζί».

Και περνούν οι νύχτες
στο αγνάντι μήπως
του αγέρα ο χτύπος
είσαι πια εσύ.

Ξάφνου όλα χάθηκαν,
η χαρά, η λύπη
κι ένα καρδιοχτύπι
δεν υπάρχει πια.

Πήρες το μεγάλο δρόμο
που τραβάμε μόνοι
δίχως στο τιμόνι
μια κλεφτή ματιά.