Κηδεύω κάθε χρόνο
κι έναν άντρα.
Όπως οι χαροκαμένοι
αεροβαφτίζω.
Είναι φαινομενικά ανέξοδο,
δεν απαιτείται επαγγελματισμός
κάσα ολκής
λιμουζίνα ευρύχωρη.
Η μέθοδός μου αυτοματοποιημένη:
διαλύω το κορμί του
επανασυγκολλώ το χέρι στο κεφάλι
το πλευρό στη φτέρνα
–ως μυθικά ευαίσθητη–
το πέος μικροσκοπικό δεξί ποδάρι.
Το κολάζ στερεώνεται
στο κάδρο με καρφίτσες.
Καμία πια συγκίνηση.
Ξεχνώ τα λόγια τους
–ήτανε άραγε ποτέ δικά τους;–
τα μεταποιώ σε εξόδιο:
Ἐπεπόθησεν ἡ ψυχή μου τοῦ ἐπιθυμῆσαι.
Ύστερα γίνονται φαντάσματα,
με κατοικούν ξανά.
Αλλά, νομίζω ότι δεν έφυγαν ποτέ
απ’ όπου είναι το σπίτι τους.
Το τεχνικολόρ αποχρωματίζω
και μαυρόασπροι προσμένω
στα σπλάχνα μου να ξεθωριάσουν.
Εκεί θ’ αναπαυτούν.
Οικόσιτοι. Δικοί μου.