Ό,τι πλησιάζει
απομακρύνεται συγχρόνως
κι αυτό που μένει τελικά
μοιάζει με πάχνη που θολώνει τη ματιά
με γεύση πικραμύγδαλου στα χείλη

Χάνονται στο απροσπέλαστο οι μορφές
Τέφρας σωροί στη θέση των πραγμάτων

Πώς ξάφνου καταρρέουν τα περιγράμματα
και χύνονται στην άβυσσο οι ουσίες ;
Πώς αναστρέφεται ό καιρός
και προς το παρελθόν γυρνάει το μέλλον;

Κλείνουν οι κύκλοι
Κλείνουν οι εποχές
Φυσούν από τί βάθη πεπρωμένα

*

Καιρός των απολογισμών
των σιωπηλών διαλογισμών
των επιτάφιων επισκεπτηρίων

Κλεισμένος στο κελί της ύπαρξης σου
το αληθινό σου πρόσωπο ανασύρεις
αυτό πού δεν το δείχνουν οι καθρέφτες

Με καταχνιά μετράς το παρελθόν
και με μια λάμπα ομίχλης ανιχνεύεις
το μέσα σον και γύρω σον κενό
που οι σύντροφοι σου μέλλον ονομάζουν

Σε περιβάλλουν σκύβαλα ημερών

Και ειρωνικά χαμόγελα αγαλμάτων

Το ακροτελεύτιο