Ξέρω χωρίς να μου το πεις
πώς πόνεσες, τι άφησες.
Ξέρω καλά για να σωθείς
τι χώρισες, πού χάθηκες.

Ξέρω, στο δικό μου χώμα βλέπεις ξενιτειά
μια χαμένη ελπίδα ακόμα και μια προσφυγιά.
Ξέρω στα συντρίμμια πίσω θέλεις να κοιτάς
κι είναι εξόριστη η ψυχή σου όπου και να πας.

Ξέρω πώς είναι να ριχτείς
στις άγνωστες τις θάλασσες,
στην ξένη χώρα που θα βγεις
να θες αυτή που άφησες.

Ξέρω όμως λίγο - λίγο πως θα ξεχαστείς
δες, τα σύνορά μου ανοίγω να ξεκουραστείς.
Ξέρω πως δεν σβήνει η ελπίδα να ‘μαστε μαζί
να ‘μαι πια εγώ η πατρίδα σου η παντοτινή.

Λίγο - λίγο να μου δώσεις χρόνο και καιρό
να σε κάνω να θολώσεις το μνημονικό.
Λίγο - λίγο να μ’ αφήσεις να ‘μαι εγώ η αυλή
μες στα χέρια μου να ανθίσεις σαν το γιασεμί.