Είμαι το κουρασμένο φτυάρι.
Φτύνετε
τις άπληστες παλάμες πριν με αγγίξετε.
Φοβάστε
μη πληγιάσουν απ’ τις σκλήθρες μου
την ώρα που με μπήγετε στο χώμα.
Τι με κοιτάτε τώρα μελιστάλαχτοι
σε μια θηλιά της μοίρας
κρεμασμένο;
Αράχνες παιχνιδίζουν στο κορμί
η μνήμη καταπίνει ενοχές
μοχλεύοντας αρώματα αιθάλης.
Πόσες νυχτιές ξεκούμπωσα
το φόρεμα της γης
χορεύοντας κρυφά στο εφηβαίο
πόσο χρυσάφι έχυσα στα δόντια σας
και πόσο κάρβουνο
στα κόσκινα του κόσμου;
Κάποιος κατέβηκε τη σκάλα των νεκρών
μ’ έναν σταυρό και δυο ληστές στην πλάτη.
Αφήστε τις ευγένειες στο πάτωμα.
Ακόμα μια φορά θα τον ξεθάψω.