«Το ’χεις, άραγε, συλλογιστεί, μικρό αγριοπερίστερο,
πως ξοδεύεται τόσος ουρανός στο πέταγμά σου;

»Το ’χεις, άραγε, συλλογιστεί, μύρτιλο σύγνεφο,
πως το ανυπεράσπιστο κλαδάκι της γαζίας
τρέμει όταν δακρύζεις;

»Το ’χεις, άραγε, συλλογιστεί, ενδόμυχη γύρη λιακάδας,
πως, στις μικρές αγκαλιές των λουλουδιών,
σου κρύψανε το σώμα;

»Το ’χεις, άραγε, συλλογιστεί, εκμαγείε Ενεστώτα,
πως υπέροχα κόβεσαι μες στη λεπίδα των εξαφανίσεων;»

Μελάνια τρέχουν.