Σε τυπογραφικά κενά
Στη σκιά μιας άλλης γλώσσας οριοθετούμαι
Εγκάτοικος θρόμβος άτυπης ενδοχώρας
Και πεινώ για τη φθορά των ειωθότων.
Όλα γίνονται κάποτε μύθοι.
Ακόμα κι ο θόλος του Φλεβάρη
Που δεν μπορεί να βρει τον εαυτό του
Και ραγίζει πανάλαφρος.
Ακόμα κι οι ουρανοί με τις σκισμένες άκρες.
Επείγουσα ανάγκη ο χρόνος ν’ ασπρίσει
Να γεμίσει υδροκέφαλα κρίνα
Στη βαθιά όχθη όπου Θεοί τα Σάββατα
Κρέμονται σαν φεγγάρια.

Σας χαιρετώ σαν το γράμμα που χάθηκε
Εκείνο το παράξενο σαμπί ϡ
Φεγγάρι κι αυτό με δυο δαγκάνες.