Έχετε δει πώς αναπαύεται η ρίγανη
στα μνήματα των λησμονημένων;
Στα παντέρημα χωριά που μάρανε ο Καιρός
Πάντα υπάρχει μια γυναίκα αιωνόβια σκιά
Τροχίζει στις πέτρες του χωριού
Τα προικώα της ενθύμια.
Τα βήματά της ζυγίζουν όσο τα λιθάρια
Του γκρεμισμένου της σπιτιού.
Ζει σε μια κασέλα. Με το νυφικό και τα στρωσίδια
Του γαμήλιου κρεβατιού που δεν στρώθηκε ποτέ.
Ή κι αν στρώθηκε δεν το θυμάται.
Τη μνήμη της την τάισε στους λύκους,
Για να τους εξημερώσει.
Οι πιο γέρικοι πέθαναν στα πόδια της κουλουριασμένοι
Τα μικρά τους πήραν των ομματιών τους.
Δεν άντεχαν το κλάμα της κάθε βράδυ.
Πηγαινοέρχεται στο κοιμητήριο
Δαγκώνει τα νοτισμένα καρβουνάκια
Και τα μοιράζει σαν λουκούμια
Στους χωνεμένους από χρόνια χωριανούς.
Τρυφερά τούς μιλά κι άλλοτε τούς θυμώνει
Που δεν την κάλεσαν ακόμα στο τραπέζι.
Ποιο τραπέζι δεν θυμάται.
Φοράει ένα γκρί φουστάνι, ίδιο δέρμα από στάχτη.
Κι ένα καπέλο μ’ ένα γαλάζιο πουλί
Που σπαρταρά σε κάθε κίνηση.
Μια μέρα που έβρεχε σαν αιωνιότητα
Μια μέρα που ξεθωριάσαν εντελώς οι πεθαμένοι
Στις φωτογραφίες
Κι η ρίγανη βαρέθηκε να τρίβεται στα μάρμαρα
Το γαλάζιο πουλί στο τσόχινο καπέλο της
την πήρε και φύγανε.

Ένα χνάρι κρότου λάμψης
Για πολύ λίγο τάραξε την ερημία.
Κι ύστερα πάλι ανέμισε το ύφασμα
Της ακλόνητης σιγής.