Παραμερίζοντας τα εμβλήματα των κορυδαλλών
ξεχνώντας κι αυτήν ακόμα την τάση του ουρανού
να χωνεύει τ’ άστρα,
αδειάζει όλα τα βύσσινα
από τις πληγές σε χάρτινες ομπρέλες.
Έτσι έκανε από πάντα. Κι έβαφε χείλη, νύχια
κι αυτό το σκοτεινό φεγγάρι που έκρυβε ανάμεσα στα πόδια της.
Δεν είναι που αφήνει πίσω της κλάσματα
απ’ όσα δεν έζησε.
Ούτε που τα φτερά την απέρριψαν.
Είναι που τυφλή
θα προκύπτει ολοένα λιγότερη
κι ας τρίβεται επάνω στο καταπίστευμα
αυγερινών
κατοπτρισμών.
Νύχτα με παρθενορραφή
γλειμμένη με όλα τα χρώματα από σπινθηρίζουσες αυλαίες.
Έτσι, για να φθίνει κι άλλο η όρασή της.
Καταπίνει τώρα μικρά κουφέτα από
σπασμένα γυαλιά
κι ας την έλεγαν έξυπνη.

«αν δεν ματώσεις τη γλώσσα, κορίτσι μου,
κανείς δεν σε πιστεύει».