Έλλειψη φιλιών, ολέθρων, εναγκαλισμών.

Στην ούγια της φωτιάς, το κρανίο μου κόβει ιμάντες και γυρίζουν στην ψυχή τα στριφώματα
νεαρών φορεμάτων που άνεμοι σκίσανε σε οχτώ δευτερόλεπτα. Λάμψη εντοσθίων υψίστης σημασίας.

Στο δέρμα αν στίξω μελάνια, θα σηκωθούν ανδριάντες ορεξάτοι στον ύπερο.

Άγγιγμα, αίνιγμα, άνοιγμα.

Έχω δάχτυλα οπιούχα. Θα σε ζαλίσουν οι ρόγες τους.
Δεν υπάρχει αλφάδι για την ζάλη. Και τσακίζεσαι ελεύθερα, με το στόμα σε ανάκρουση οδόντων. Η κόλαση αρχίζει μ’ ένα Κάπα από κάψιμο, από κόκκινο ήχο τενόντων που σπάνε, από Κέλσιο σε στύση που ατάραχα ανάβει τσιγάρο στα νίτρα της φλέβας, από κόλαφο ανάστροφο χεριού που φοράει δαχτυλίδι αστραπή. Αρχίζει με τα κόλπα μιας πύλης που κοιμίζει διαόλους σε κέλυφο κόλπο. Μια κηλίδα αργότερα η εποχή έχει αλλάξει.

Έτσι ξεπρήζονται οι ώρες. Πετώντας κλειδιά σε νωπή κλειδωνιά.

Σημαίνει πως όταν ξυπνήσω θα έχω σημάδια παντού.

Μπορώ και σε δυο γραμμές να το πω:

έλλειψη φιλιών, ολέθρων, εναγκαλισμών, σημαίνει πως όταν ξυπνήσω θα έχω σημάδια παντού.

Αγωνιώ να πιστέψεις.

(Οι επίλογοι ξερνούν τον εαυτό τους γι’ αυτό δεν προφέρονται)