Γεννήθηκα σε θύελλα Σαββάτου

σ’ ένα λιμάνι που πλοία δένανε τα σπλάχνα τους

κι όλα τα σάλιωνα μια νοτιά αψίκορη.

Η μάνα πέθανε αμέσως.

Κείνη την ώρα έπεσε, είπαν, μια πόρπη φεγγαριού

μέσα στη θάλασσα, τη διέλυσε.

Κι ανάσανα το μπλε το μελανί ως το μεδούλι.



Μ’ ανάθρεψαν κοκότες σ’ ένα σπίτι παρδαλό

που από κάτω του δερβίσηδες χορεύανε νταλκάδες.

Και το πιοτό, το σπέρμα, ο βαρύς καπνός

για μας σημαίνανε ψωμάκι. Άλλοι το λέγανε κατάντια.



Φοβάμαι μπλε, ακούω μπλε

τις νύχτες μεγαλώνω άδεια χρόνια

και κρύβω τη σιωπή μου

στον ήλιο ενός πορτοκαλιού.