η γη επιμένεις να δοξάζεις,
Μα η γη δεν είναι αυτός ο κόσμος.
Είν’ ένα σμάρι από μυρτιές,
Είν’ ένα σμάρι ροδοδάφνες,
Απ’ του νερού τη χάρη ευνοημένες.

Ουράνια φώτα που ανυφαίνουνε
Για την αιωνιότητα μια μουσική,
Για τη ζωή μια σιωπηλή
Πομπή από σκόρπια φύλλα
Και για το θάνατο ένα φίλντισι σκληρό.

Η γη είν’ ετούτα τα πουλιά,
Που λούζονται μες στη χρυσή καλοκαιριάτικη βροχή
Και ξάφνου γίνονται λουλούδια.
Η ανατολή μέσα στην άλλη ανατολή
Προτού ξυπνήσουνε τα ρόδα.

Είναι το αθώο βλέφαρο
Που κάποτε θ’ αναπαυτεί πάνω στο χώμα,
Μια μητρική καρδιά,
Είν’ ένα στήθος που τ’ οργώνουνε
Τα δίκαια χέρια τα φτωχά.

Βάλε τ’ αυτιά σου κι άκουσε
Το αίμα της που με το αίμα σου ανεβαίνει
Κι ορμάει σε πίδακες προς τ’ άστρα,
Κι υστέρα μες στην υπερκόσμια μοναξιά
Μια λάμψη πιο λευκή ολοένα σχηματίζει.

Μες στα σκοτάδια ολόκληρος βυθίσου,
Κάποια γλαυκή ανερεύνητη πνοή
Τα χείλη σου να δεις πως ξεφυλλίζει,
Τα δέντρα αυτά που κάθε ρίγος τους
Είν ένα ρίγος της αρχέγονης καταγωγής σου.

Τότε θα νιώσεις πως η γη
Δεν είναι βάρος υλικό, μα ο έρωτας που ελπίζεις,
Ένα χαμόγελο θεϊκό στην άκρη ενός φτερού,
Χιόνι που διαλύεται σε χίλια πρίσματα εκτυφλωτικό,
Η καμπύλη της χαράς και των κυμάτων η καμπύλη.

Τότε θα νιώσεις πως η γη
Είναι του ύφους ο ίλιγγος, το έπαθλο μιας νίκης,
Το σώμα της αγαπημένης σου, ο δρόμος που οδηγεί
Απ’ της νυχτιάς το βόρβορο
Ίσαμε το άρωμα της αμφιλύκης.