Όταν τα χέρια τ’ ουρανού κλώθουν των ίσκιων τα παραπετάσματα
Και σμίγει η θύμηση της γης με μιαν ηχώ νεκρώσιμης καμπάνας
Όταν πλαγιάζει σ’ ένα νέφος από μαύρες τουλίπες η αστραπή
Και τα μάτια ονειρεύονται ένα πένθιμο χρώμα
«Θα γεννηθείς ξανά» λέει ο καιρός
«Θα γεννηθείς ξανά» λένε τ’ αστέρια
«Θα γεννηθείς ξανά» αποκρίνεται το φλάουτο του νερού
«Θα γεννηθείς ξανά» αποκρίνονται τα φώτα των πουλιών
Και μια φτερούγα απέραντη μια ολόλευκη φτερούγα
Διώχνει μεμιάς τα σύννεφα διώχνει μεμιάς τα σκότη
Και μ’ ένα θρόισμα τραγουδά «εδώ είν’ η αθωότητα εδώ η γαμήλια ώρα»
Ο έρωτας σηκώνεται και πολεμάει το χάρο
Οι κρίνοι ανακαλύπτουνε ωραία καινούργια μάτια
‘Ένα καινούργιο αλφάβητο με γράμματα από φως
Που μας μαθαίνει πως οι άνθρωποι να δίνουνε τα χέρια
Πω? να φορούν την άνοιξη να συναλλάζουν τις καρδιές