Τώρα που μόνο εσύ μπορείς να με παρηγορήσεις
Αγκάλιασε με μ’ έναν έξαλλο εναγκαλισμό
Να μεταμορφωθώ σε μια καμέλια που ονειρεύεται
Που όλο ονειρεύεται την ομορφιά σου
Απόκρυφα σιωπηλά
Όπως ονειρεύονται τα κάρβουνα και η στάχτη

Να πλησιάσουν πιο πολύ τα χέρια μας τα πρόσωπά μας
Και να ενωθούν εξαφανίζοντας το διάστημα που μας χωρίζει
Μες σε μια σύσπαση οδυνηρή
Καθώς την ώρα ενός ναυαγίου

Ν’ ανοίξουνε μεμιάς τα βλέφαρά σου
Ίδια με πόρτες και παράθυρα φτωχών φιλόξενων σπιτιών
Σ’ ένα διαβάτη έρημο που περιπλανιέται μέσα στη νύχτα
Και κάποια λέξη να διασχίσει το σκοτάδι
Για να γνωρίσω τ’ όνομά σου καλύτερα από το δικό μου

Πρωί πρωί να κατεβεί ο ήλιος στο περβόλι
Να μη φορούνε πένθιμες ταινίες τα λουλούδια
Μήτε να είναι καρφωμένα τα πουλιά στον ουρανό
Και να ’σαι πάντα η ίδια πάντα εσύ

Κι όταν αδιάφορο το σούρουπο θα ‘‘ρθει
Και παρασύρει ο άνεμος μαζί σου όλα τα φύλλα
Να μείνει μόνο το άρωμα απ’ το ανέπαφο κορμί σου
Κι η ανοιχτή μου πάντοτε πληγή