Δέξου αναγνώστη το λόγο του ποιητή
Οι λέξεις τον θα δυναμώσουν την ανθρωπιά σου
Θα ζεστάνουν τη μοναξιά σου
Θ’ αποτυπώσουν επάνω στο σώμα σου
Ένα ουράνιο τόξο
Ή έναν αγρό γεμάτο λουλούδια
Θα σου μιλήσουν για την άνοιξη για την αυγή
Για τον ετοιμοθάνατο ήλιο
Για τ’ όνειρο τη θάλασσα τη σιωπή
Για το φως που μπορεί κάθε τόσο
Μιαν ωραιότερη να γεννήσει φυγή

Πρόλαβε αναγνώστη
Οι στίχοι γρήγορα κι αυτοί παλιώνουν
Τώρα οι άνθρωποι κατασκευάζουν
Καινούργιους ήλιους
Καινούργιους πλανήτες
Από πηγμένη σκόνη κι αστραφτερή
Όλα έχουν απανθρακωθεί
Έχει πετρώσει το ψωμί μας
’Έχασαν τη γεύση τους οι καρποί
Δεν ξεπεζεύει ο άνεμος
Από το φτερωτό του άλογο
Μες στην αυλή μας
Ούτε τ’ αστέρια κατεβαίνουν
Να τ’ ανταμώσουμε στην ακρογιαλιά

Κι ο ποιητής ολομόναχος πιά
Και δίχως μύθους απομακρύνεται
Δραπετεύει
Αφήνοντας να ξεφυλλίσει
Το τελευταίο τον ποίημα
Μες στο κενό
Βιάσου αναγνώστη
Ανοίγουν κιόλας οι τάφοι
Ένας τάφος
Κι άλλος ένας
Κι άλλοι πολλοί ακόμα
Ένα ολόκληρο κοιμητήρι
Κάνε πιο γρήγορα
Ίσως κι εσύ μπορείς να δραπετεύσεις
Πάνω στις ασημένιες αστραπές
Που εκτοξεύει με τη φυγή του