Έχεις αγάπη μου την ηλικία τον μύθου
Όταν τη νύχτα υψώνεις έως τα χείλη μου
Το κύπελλο με το αίμα σου που κοχλάζει

*****

Πάνω στα βλέφαρά σου ανακαλύπτω
Το πένθος ενός κάτασπρου πουλιού
Πιο μυστικό κι από την έκλειψη της σελήνης

*****

Είσαι γυμνή
Και τα χέρια σου με σφιχταγκαλιάζουν
Και κλείνω για πάντα το βιβλίο μου των αποχωρισμών

*****

Η μορφή σου διαρκώς με παραμονεύει.
Όπου κι αν βρίσκομαι και στολίζει
Τη σιωπή μου μ’ ένα φωτοστέφανο

*****

Ένα φιλί σου μόνο είν’ αρκετό
Να εξαφανίσει το ψύχος
Ν’ ανάψει ένα ρόδο μες στον καθρέφτη

*****

Δεν υπάρχουν πια λέξεις ικανές
Ούτε σημάδια από το νύχι του χρόνου πάνω στο σώμα μου
Όταν σμίγουν τα χείλη μας

*****

Απόψε όλα τα κρύσταλλα ευωδιάζουν
Από το φως της πανσέληνου
Και η θύμηση σου ξεπροβάλλει, σαν ανθισμένο γιασεμί

*****

Μάταια θα έλαμπαν τα δάκρυα στα μάτια σου
Και η σκόνη των άστρων στα βλέφαρά σου
Αν δεν το είχα προσέξει

*****

Σε βρίσκω πάντοτε και παντού
Με το δοξάρι ενός βιολιού που εναποθέτει
Σιωπηλές συγχορδίες και δάκρυα στα μάτια σου

*****

Κιόλας· ανάβλυσε της τέρψης η πηγή
Πώς όμως θα μπορέσω να ξεχάσω
Το ατλάζι του στήθους σου που τόσο φεγγοβολεί;

*****

Ας προσπαθήσω ακόμα μια φορά
Με τα χείλη σου με τα χέρια σου
Να ξαναρχίσω τη ζωή μου

*****

Τι γρήγορα που λιώνει μαζί σου
της αδράνειας ο παγετός
Όταν το χέρι, σου αγγίζει το χέρι μου
Όπως η άνοιξη αγγίζει το χειμώνα

*****

Ο ίσκιος σου ξεδιπλώνει στον τοίχο
Τα διάφανα φτερά του κι ένα σμαράγδι
Ξάφνου πέφτει από την οροφή πάνω στην κόμη σου

*****

Κοιμάσαι άμορφη κι απλή
Και τα δυο χέρια σου μεγάλα ηλιοτρόπια
Σκεπάζουν τη νύχτα προμηνούν τη χαραυγή

*****

Φωλιάζει μέσα σου ή νοσταλγία των τροπικών
Ποσό βαθειά να νιώθεις άραγε την έξαρση τον πυρετού
Πού ντύνει τα μαλλιά σου με χρυσάφι

*****

Το σκοτεινό το σώμα σου επιμηκύνει τη νύχτα
Μεταμορφώνεται σ’ έναν διάττοντα
Και διασκορπίζεται έπειτα σε πρίσματα φωτεινά

*****

Όταν γέρνει, ο ήλιος γέρνεις κι εσύ
Με τα χείλη σου ματωμένα
Και ξεφυλλίζουν τα χάδια σου σε φθόγγους μουσικούς

*****

Πίσω απ’ το τζαμί βλέπω των άστρων τον ωκεανό
Και τα λεπτά σου δάχτυλα που εκτείνονται
Ίδιες· χορδές μιας άρπας

*****

Σήμερα γράφω για σένα
Για τ’ αποκοιμισμένα στήθη σου και κρεμνώ
Το πιο στιλπνό μου άστρο στο λαιμό σου