Σαν οπτασία στο μυαλό μου τριγυρίζεις
όπως η μπόρα π’ αγριεύει τη ψυχή,
σκοπούς αλλόκοτους στον ύπνο σου σφυρίζεις
άγρια όνειρα που έσβησε η βροχή.

Μα η καρδιά χωρίς εσένα πως ν’ αντέξει
σε ποια διάσταση να ψάξω τ’ ουρανού,
χωρίς φεγγάρι το μυαλό μου θα σαλέψει
λουλούδι μέσα μου σα φως του στεναγμού.

Πόσο μου έλειψε ο ήχος της φωνής σου
σε ποια ανάμνηση να ψάξω να σε βρω,
με ποια υπόσχεση να φτάσω στο φιλί σου
και όλα που ζήσαμε με μιας να τ’ αρνηθώ.

Μα η καρδιά χωρίς εσένα πως ν’ αντέξει
σε ποια διάσταση να ψάξω τ’ ουρανού,
χωρίς φεγγάρι το μυαλό μου θα σαλέψει
λουλούδι μέσα μου σα φως του στεναγμού.