Αναζητώντας έπειτα τις απαντήσεις στις γραφές
αιφνιδιάστηκε από την τρυφηλότητα
μιας αφανούς περισπωμένης
η στίξη μοίραζε τις παύσεις όλο νόημα
υποδηλώνοντας πως μουσική είναι
κι εκείνο που χορεύει αναπότρεπτο μέσα στη σκέψη
δεν πιάνεται, δεν σταματά, δεν προσγειώνεται
με άχραντο και άηχο έναν σαματά θεριεύει
το πόδι πάντα τρεις παλάμες απ’ τη γης απόσταση
γλεντάει κλαίγοντας θρηνεί γελώντας
τότε τρία πουλάκια μάχονται
διεκδικούν μια νύχτα -μέσ’ το σκοτάδι
να το μπορέσουν πάλι για λίγο μόνο να καθίσουν-
να πιάσει το μικρότερο να ιστορεί
το φονικό πως γίνηκε μίας απαρνημένης
πως διεκπεραιώθηκε η ταφή μιας περσινής
ν’ αναχαιτίσει έτσι το τραγούδι του
την πλημμυρίδα των υγρών και
χειλικών ασύμφωνων συμφώνων