Αφού είναι εδώ ο φλοίσβος,
εδώ του δάσους η πάχνη χαράματα,
εδώ η πανσέληνος,
οι καταρράκτες,
οι δροσερές νεροσυρμές,
το δείλι·

ο βόμβος τρυγητών στον καύσωνα,
τα μυστικά στα ερείπια,
οι σμιλεμένοι βράχοι είν’ εδώ,
το φώς μέσα απ’ του πλάτανου τα φύλλα,
τα θροΐσματα,
υγρά τα πέταλα στο πρώτο ξύπνημά τους,
το γάλα,
ο ζέφυρος κι αντίκρυ του ο λεβάντες,
οι κρύπτες της νύχτας,
της πλημμυρίδας μια υπόσχεση,
το άνοιγμα των φτερών του αετού,
το νεογέννητο μιας αντιλόπης·

αφού εδώ είν’ και το χρώμα,
οι απερίγραπτες σκιές,
το βλέμμα του πιστού του σκύλου,
οι χοντρές στάλες του Νοέμβρη,
το φούσκωμα της ζύμης,
τα παιδιά

Πώς άραγε κι εμμένει
στο βύθος μιας ανάμνησης
ενώ έχει όλον τον καιρό,
τα μάτια του οριστικά σαν κλείσουν,
να της αφεθεί;