Η Μαρία ήταν δική μας.
Μπορούσε να ήταν
ένα κοχύλι μικρό
την ώρα που γελούσε
για να μας το χαρίσει.

Η Μαρία δεν ήταν
μια παλάμη της θάλασσας
την ώρα που κοιτάζαμε τον ορίζοντα
ούτε μια μελωδία των χυμών
τις ανοιξιάτικες ώρες
στην πλάτη του ήλιου.

Η Μαρία δεν ήταν καθόλου
συνεχεία της αυγής
ούτε έχει τη μορφή του σκοταδιού
στα μάτια της.
Μόνο κρατά μια δέσμη ψίθυρου
στα δυο της χείλη
κι ένα κλωνάρι σιωπής
και μια αγάπη.
Μην συλλογιστείτε
πως η Μαρία φυτρώνει
με το χάδι της μέρας
που επαναλαμβάνεται.
Η Μαρία
έχει μια λιτή περπατησιά
πάνω στη διαγώνιο του σκοτωμένου ανθρώπου
και στην υγρή γραμμή ενός σύγνεφου.

Κι όλο επιμένουμε
στη διάγνωση της Μαρίας.
Μα ουσιαστικά η Μαρία
είναι μια κραυγή
κι ένα αίνιγμα.*