Που τραβάν οι δρόμοι του Nοτιά
που πηγαίνουν μες στην καταχνιά
τα σκαριά που φύγαν με αφήσαν μοναχό
για να μη σαλπάρω πουθενά

με κατεβασμένα τα πανιά
και διπλά δεμένα τα σχοινιά
ούτε πλώρη μείτε σπίτι μόνο με απονιά
κι ούτε μιαν αγάπη να πονά

Πέταξαν οι φίλοι τα κουπιά
δίχως μια φωνή ούτε μιλιά
τόσα χέρια φύγαν κι ούτε πια που αγαπάν
ξέχασαν τα χρόνια τα παλιά

Περπατώ στην άμμο μοναχός
κι είναι ο κόσμος γύρω μου γυμνός
τ’ όνειρο χρυσό, έφυγε πάει κι αυτό
και τραβάω μόνος και πικρός

θα ζεστάνω στην παλιά φωλια
ότι μου έχει μείνει στην καρδιά
για να βρω στον ήλιο τον χαμένο καιρό
κύμα είναι ο κόσμος και περνά

Μα θα μείνω πάντοτε ορθός
κι αστον να φυσάει ο καιρός
της καρδιάς μου η φωτιά αυτή με κρατά
για να μη με πάρει η λησμονιά

για τον πόνο είμαι ο γυμνός
φύλλο που το παίρνει ο καιρός
τα φιλιά και τα κορμιά μας γίναν μοναξιά
μα ο δρόμος είναι ανοιχτός

Που τραβάν οι δρόμοι του νοτιά
που πηγαίνουν μες στην καταχνιά
τα σκαριά που φύγαν με αφήσαν μοναχό
για να μη σαλπάρω πουθενά