Μέσα στο ασύνορο του καλοκαιριού το φως,
στο θρόισμα των δέντρων
στη σείστρα των τζιτζικιών
εμβαθύνουν τα ορόσημα των ερώτων
κάμαρες σμίγουν τα κορμιά
που γυρεύουν τη μέθη
καρποί πάνδημων πόθων
κι ανεξάντλητων τεχνασμάτων
στις όχθες των καιρών
κάτω από τη σάρκα
μια γύμνια κι ένα φιλί,
στον τόπο της μοναξιάς…
μέσα στην αήττητη πυρά της μεσημβρίας,
οι τοίχοι
ξεχειλίζουν έρωτα και ιδρώτα
το βλέμμα τους περνάει τους φλοιούς
κυλώντας σαν ωραίος θάνατος στις αρτηρίες
το μυστικό και τη φυγή λαξεύουν
τους μύθους στα μάτια
και στα μυστήρια τη μεγαλοπρέπεια
ανάσκελα γυμνό στον ήλιο,
το σπίτι έζησε πολλές ζωές…