Αγαπώ τη λέξη του
που ψάχνει στα χείλη μου,
την τελευταία συλλαβή…
Ίσως πρόκειται για τη σιωπή της δημιουργίας.
Ίσως είναι η καθυστέρηση της έκρηξης.
‘Ετσι όρισαν οι Μοίρες,
πατώντας στα ακροδάχτυλα
της εκπλήρωσης των χρησμών.
Έπειτα είπαν,
πως επιβάλλονται τα σκιερά διαστήματα
και ό,τι δε δικάζει τις πράξεις,
τα βήματα,
την ερωτική υποταγή.
Οι πόθοι επιστρέφουν άνευ προειδοποιήσεων,
πλάι σε πορφυρά πελάγη σημαδεμένων οδοιπόρων.
Όσο κι αν με πυροβολούν
με το βαλσαμωμένο ευ ζην,
οι πληγές μου κινούνται αργά
με εξαιρετική επιχορήγηση έμπνευσης.
Στριγκλίζει η καλοσύνη δίπλα μου
και γίνεται η επιβεβλημένη μου μοναχικότητα.
Εκεί λοιπόν, επλάσθη η Ιθάκη
μοναδική
-νήσος σαν το όνειρο-
για να φέγγει το υγρό μου άπειρο.