Τρυφερά θα σε αγγίξω εκεί που βλασταίνεις,
θα σ’ αφήσω να αναδύεσαι από τα στήθια μου,
θα σ’ αφήσω να γνωρίσεις το απαράλλαχτο κόκκινο φιλί
της νιότης,
θα σ’ αφήσω να είσαι η αγκαλιά μου
και να φύεσαι από την αγάπη που έχεις γνωρίσει μέσα μου
να είσαι το γλυκό άκοπο χάδι μου…
Διακρίνω των ανθρώπων τις γλώσσες
άλαλες θαρρείς από αγκαθωτούς ουρανίσκους,
με υπόνοιες πως υπάρχει ο θάνατος,
μα παύουν ευθύς
αντικρίζοντας το βλαστάρι της παρεπόμενης ελπίδας
μου…
Το όνομα σου σκαλίζω
στις ξερές κοίτες των παλαιών χειμάρρων,
σφίγγοντας δυνατά την τροφοδότρα κλίνη με τα όνειρα.
Χέρια της ανάσας μου
Χέρια των ζεστών και υγρών εκτάσεων
Χέρια των εύφορων αναστεναγμών
Χέρια του εραστή
ανείπωτα παράφορα χέρια…!
Θα σβήσω τα έρημα φώτα μου,
θ’ ανάψω το φτερούγισμα
μ’ εμπιστοσύνη
στο πλήθος των δακτύλων μας,
στους καταρράκτες που χυμούν,
στο φράγμα της ζωής μας.