Πιστεύεις στον έρωτα,
που γεννιέται μέσα στον ανοιχτό
διαβήτη των μπράτσων σου,
πιστεύεις στην πουπουλένια σκάλα,
που απλώνεται από τη ζωή μου στη ζωή σου.
Κάπου, ίσως ήμασταν μαζύ,
ζευγάρι που σμίλευε τις αγάπες
κι έπειτα,
τις πέταγε στη θάλασσα
σαν γλυπτά αρχαία.
Οι μεγάλοι πόθοι,
είναι καταδικασμένοι στην ανυπαρξία.
Ίσως γι’ αυτό παρατηρώ το κενό
και πειραματίζομαι με τις άκριες των αχτίδων.
Είσαι μία βόλτα, στου κόσμου την περιστροφή.
‘Ενα μεγάλο άγγιγμα, πριν τους αιώνιους δρόμους.
‘Ετσι γκρεμίζονται τα τείχη,
τα κάστρα και οι πύργοι που με φυλούν,
πλημμυρίζοντας τους ποταμούς μου.
Σε συναντώ και πάλι απόψε,
σε ολονύκτια ανάδρομη πορεία.
Επίκτητη προϋπόθεση επιβίωσης,
η ελαστική καρδιά.
Παρακαταθήκη ζωής, εμπύρετη.
Κανένα μονοπάτι δε χάνεται,
αν είναι αληθινό.