Είχες
δυο παλάμες αγγελόμορφες φτερούγες
με σκλαβιά γερασμένη
στον λαίμαργο ρυθμό της ζωής…
οι στίχοι μου το ανάμεσα
και η έλλειψη
μίαν έμπνευση,
γρίλιας το φωτεινό σημείο…
Το αφώτηγο γιόμισε αποφλοίωση
τρέμοντας μη χαθούνε τα “πριν”
μην τα “μετά” δε γνωρίσουμε…
ποιος αλήθεια μπορεί να αισθανθεί
πως κανένα γνήσιο δεν έχει ταυτότητα;