Ποτέ δε φοβήθηκα
τις συνέπειες της ηδονής και του Έρωτα,
σαν κάνω πράξη τους στίχους…
είναι υπέροχη η γεύση και η μνήμη τους
– χαράζει η πένα του επάνω μου –
γεννιούνται τα χείλη
κι ακουμπούν στα γλυκόσαρκα λόγια…
αντιστρέφεται τότε της προσμονής η χαρά
και τα σώματα χωρίζονται
από το προσωρινό ζωντανό…
ο αγέρας γεμίζει υποσχέσεις,
τη φθορά καταργεί
ξεσκεπάζει όλο και πιο μεγάλες εξάρσεις
και τα μάγουλά μου χρωματίζει
στις αποχρώσεις του πνιγμένου λυγμού…
θα μονολογώ
από της ψυχής μου το στόμα
και δε θα φοβηθώ
που πλαγιάζω με το γνωστό
ονειρευόμενη το λατρεμένο μου Άγνωστο…