~ Χρόνων ορισμοί ~

Όσο κι αν την καρδιά σου ανοίξω
υπάρχει πάντοτε μέσα
μία μικρότερη…
υπάρχει πάντοτε μέσα
μία κλειδωμένη…
Βρίσκω τη στάχτη
που μοιάζει με σκόνη
-αυτά τα μπερδεύω διαρκώς-
Ξεχάστηκα
κι ακουμπώντας τα δάχτυλα στο μαχόμενο Φως
μουτζούρα δε βγήκε
μα διάβασα,
το κενό της επιφανειακής των ανθρώπων γαλήνης.
Κι ήταν αυτό της Σύμπραξής μας, το γνώριμο θαύμα,
που έλαμψε πρώτα
και μετά ανελήφθη
απάνω στον όρκο που φύτεψες
στο ανάβλυσμα της κομπιασμένης μας μνήμης.
Τώρα τις σκιές δε φοβάμαι.
Πως άλλωστε γυμνή να προφέρω
με πληγή παρατεταμένη στου ταξιδιού τις πατούσες…
Θα προσκυνώ τον πληγωμένο σου ίσκιο
και θ’ αφήσω τους υπόλοιπους να χαίρονται
τη μικρή τους τελειότητα…