Δαμαστή,
γνωρίζω τον λόγο που χτυπάς τις ψυχές.
Ζηλεύεις το χρώμα των άγριων ενστίκτων.
Εκδικείσαι των σπλάχνων σου την απογείωση…
Βρήκα τα φτερά σου, στον Ίκαρου την αγκαλιά,
λιωμένα…
Σκέψου τώρα, τι αλλόκοτο έχεις να ντυθείς
μεσ’ του κλουβιού τη γη,
λες κι εκδικείσαι το ελεύθερο φευγαλέο…
Όταν η τελευταία είδηση του σιωπητήριου
θα αναγγείλει το ξημέρωμα,
εσύ,
εντός ακριβού ενυδρείου
θα συνθλίβεις τις μισοπνιγμένες πλεύσεις…
Περιμένω τη συναίνεση των Συμπληγάδων,
την μετονομασία σου σε Γητευτή…
Λυτρώσου
στον ολοφυρμό της ανυπακοής
θεόγυμνος από τιμωρία και μίσος…