~ Ενός λεπτού φυγή
το δρομολόγιο του Ανθρώπου~

Τα μεσημέρια μου είναι ετοιμόρροπα
και ψάχνω καθημερινά τις άγονες γραμμές τους…
Διαγράφουν αφηρημένα
τους δείκτες της λύπης
στο συστρεφόμενο δάκρυ μου…
Κάτι σα βάσανο.
κατρακυλούν στις διαθέσεις της φυγής μου
μα δε συμπίπτουν με τίποτα.
Ξαπλώνουν εκπληρωμένα κοντά μου
πικρίζοντας
στη σκέψη των απουσιών
που ποτέ δεν κατέγραψα…
Μεθούν και ξεμεθούν στις αναδιπλώσεις των φιλιών μου.
Ευτυχώς.
ο υπερχρόνος εραστής μου
χώνεται στη θυσία μου
και στην προφητεία της αιώνιας αϋπνίας μου.
Μακροζωία είναι οι λέξεις
που ευδοκιμούν στη σιωπή
και οι όρκοι
στην αρπαγή των αμετάφραστων
φρουρούμενων
στίχων μου.
Δεν λιγοστεύει η ψυχή
από κανέναν κλέφτη.