Ίσως είναι το τέλος
μπορεί όμως να είναι μία αρχή,
νήμα που ενώνει της ζωής τις πτήσεις,
εκείνες που οι άλλοι ονομάσανε πτώσεις…
Όταν μιλώ για Έρωτα,
ο λόγος θέλω έντεχνος να’ ναι
να ματώνει τ’ άστρα η απαίτηση
και στα μάτια ένας ύμνος απώλειας
να θυσιάζει την αθώωση του,
στο αρχέγονο της αθανασίας περίβλημα
-με αντικατοπτρισμό-
Το αναμμένο δέρμα
είναι ο βρασμός του σεβασμού
και της σάρκας το άρωμα
των αγγέλων το μύρο…
Η στενωπός,
άνευ όρων παράδοση
λέγεται ποίηση
στης ακοής μου τη συνουσία,
οργιάζει ιέρεια του άλγους μου.
Είναι η άλλη όψη
στιγμιαίου θριάμβου,
του φλέγοντος εαυτού μου.

* * *