Πως αντέχουμε οι άνθρωποι
το άγγιγμα να μεταγλωττίζουμε
σε φαντασία…
Κι εκείνο το βλέμμα
που τα σημάδια μας
ποτέ δε θα’ βρει γυμνά,
χαίρεται να αιμορραγεί αλλόφωνο.
Στην ηδονή,
κρεμόμαστε παραδομένοι.
Άρα πονάμε,
χωμένοι βαθιά
σε σύδεντρο ασυδοσίας χαμένοι…
Να ‘ταν να γίνουν τα γράμματα οργασμοί
κάθε απουσία αγκαλιά
κι αυτά τα άγονα τηλεφωνήματα,
υγρά φιλιά
στα ετοιμόρροπα μεσάνυχτα.