Όλα τούτα που κοιτώ,
με μάτια δεν τα βλέπω…
Φέρνω την απόσταση στα χέρια μου σιμά,
μίαν αρπαγή ξεχειλισμένη
κι ας είναι τόσο μακρινή.
Ανάμεσα στα στήθη των καιρών
γραμμή χαρακωμένη ο μισεμός…
Το χρώμα των χειλιών περιγελά
τον μέγα άρπαγα,
το υπερβατικό του Έρωτα θεριό.
Πιέζομαι και σπάω σε όνειρα χιλιάδες.
Είναι η σιωπή μου λίπασμα
κρύφια φωνή των μάταιων διχασμών μου.
Εσύ εκεί
μα η ψυχή σου πάμφωτη
βαδίζει χαμηλόφωνα,
αχός γαλήνης συν-ωρο-γέννητος,
κρασί δικό μου.
Εγώ εδώ
και μακριά η ζωή μου.