~Παράνομο άρωμα~

Από τα παντελόνια των άντρων κατρακυλούν
αγριοπερίστερα κι αράζουν στις αντένες της ταράτσας.
Βαμβακωτοί μονόδρομοι με σήμα “αδιέξοδο” στα σύννεφα.
Για χείλια, ψημένοι ηλιόσποροι, εκλιπαρούν για δάγκωμα.
Το πλατύσκαλο της πυλωτής μούλιασε σε δάκρυα από
στίχους και καψουροτράγουδα. Η αγάπη κρύφτηκε στο
πατάρι. Αγκαζέ με τον σκουριασμένο θερμοσίφωνα. Φτου
και βγαίνω. Ανάμεσα στα βιβλία, φιλιά υγρά και οργασμοί.
Στο μυαλό σου, είναι σφηνωμένα τα κεράσια μου. Κόκκινα,
φρέσκα. Τι κι αν διψώ; Έχω τις παλάμες σου να με κοιτάζουν.
Και τη φωνή σου, βέρα στο δεξί.
Όλα τ’ άλλα ζουν πεθαμένα.