Σαν περιπολικό τα δίδυμα όνειρα, τις νύχτες ουρλιάζουν
και ιδρώνεις. Με φιλάς επ’ αυτοφώρω και κρυφακούει η
γεύση. Το σεντόνι κοιμάται κι εμείς το σκεπάζουμε. Στις
παρειές μου κατηφορίζει το “μια φορά κι έναν καιρό”
κι εσύ το πιστεύεις. Είπες, ο πρίγκιπας φύτεψε έρωτες κι
άνθισε ο ένας. Καινούριοι σπόροι, ποτέ δεν υπήρξανε στο
“ κι αυτοί ζήσαν’ καλά”. Μου παρέδωσαν τον πρωτόπλαστο
να τον ποτίζω στο άγνωστο καταπέτασμα, στ’ ανύμφευτα
στήθη μου.
Έκανες “σςςς…” και ησύχασα. Ήταν η ώρα που
σπαταλήσαμε το άρωμα του δέρματος, χωρίς συστολή
στο “…κι εμείς καλύτερα”. Έκλαιγες να μην μεγαλώσεις,
μοναχά να ψηλώνεις στις όχθες μου κι εγώ να σε βρέχω
σε λάθος ποτάμια. Η καρδιά του ονείρου, χτύπησε δυνατά
και μας ξύπνησε. Συντροφιά μιας χρυσαχτίδας, που έσπασε
το κουρασμένο πατζούρι. Τα δάκτυλά μας μπλέχτηκαν στο
“σ’ αγαπώ,… ”
Ορκιστήκαμε πίστη, στη σφαγή της ημέρας.