Το στήθος δεν έλεγε να μεγαλώσει, χλωρό
σαν στάχυ νήστευε το κορμί. Πάντα απ’ το
χέρι μια κούκλα την κρατούσε. Χανόταν
στους καθρέφτες με τα ψηλοτάκουνα.
Ξέφτιζαν οι σοβάδες στο πατάρι, σαν έπιαναν
τα κρύα, μύριζαν υγρασία τα προικιά της.
Κάτι σκιές έκρυβε με επιμέλεια στα
ποιήματα.
Τα απογεύματα, φορούσε γάντια κι έβγαινε
στον κήπο. Είχε μια συκιά πιο κει, ξερή –
να χάσκει από κάτω ο γκρεμός. Κοντά της
πήγαινε δειλά δειλά κι από παντού την
κοίταζε η θάλασσα. Άγλυκος ο καρπός της
– τον είχε πνίξει η αρμύρα.

Το χώμα με μανία έσκαβε, άνθρωπο να
μυρίσει.