Τραβάς απ’ το θηκάρι – «ψεύτικο το σπαθί»
μου λες, «μη σε τρομάζει». Στην τροχιά μου,
πάντα εκεί σε ξαναβρίσκω, στο λευκό των
:οστών. Εγκρατή και στο φως και στο θαύμα.
Μυρίζουν νυχτολούλουδο και αντισηψία τα
δάχτυλα, ένα χαλίκι στα παπούτσια μας η
αλήθεια.

«Αδύναμοι» σου απαντώ. «Άνθρωποι όμορφοι»