νάγκη δεν υπάρχει τώρα πια λόγια να
μας χωρέσουν. Αγέρωχη δεσπόζει στη μέση
των μαχών η χρυσαφιά σου πολυθρόνα. Τα
ξίφη απιθώσαμε πίσω απ’ τη ράχη της.
Κι εκεί που λες ότι ο πόνος μετριέται με
αναλώσιμα – ένα λευκό μαντίλι κεντημένο,
ένα τασάκι με αποτσίγαρα, μια δύση
σκουριασμένη.
Όπως ανοίγεις το συρτάρι – ποιος σου το
έπλυνε το άσπρο φανελάκι; Σκαλώνεις
πάνω του. Αρχίζεις να αιμορραγείς
απελπισμένα. «Σου κράτησα ένα μελτέμι στο
λιμάνι» λες, καθώς το τελευταίο βέλος της
φωτιάς μου σου χαρίζω.

Ας κοιμηθούμε τώρα, τι φλύαρα ξοδέψαμε
τις ώρες μας.