Όταν στ΄αμνιακά υγρά της φαντασίας

επέλθει η ξηρότητα της άγονης γης

και θαμπώσει το βλέμμα

θα στραφώ σ΄εσένα ικέτης.

Με σπονδές ιερές,

θα τιμήσω το μένος σου,

με κρασί και μέλι

θα αλείψω τα πέλματα,

με στεφάνι θα ντύσω τα στήθη,

με ενοχές θα ποτίσω την σκέψη σου.

Και τότε η πόλη θα φωνάξει προφήτες

να λύσουν το γρίφο σου.

Όταν θα πάψω πια να θυμάμαι,

θα στραφώ σ΄εσένα ικέτης.

Με μαλλιά πυράκανθους

θα αγγίξω τα πάθη σου,

με σαρκίο τρεμάμενο,

με τα μάτια πελάγη αχόρταγα

τους καρπούς της Σοφίας σου

θα γευτώ τους θαυμάσιους.

Όταν στου ήλιου το ψήλωμα

του πολέμου ακούσω τις σάλπιγγες

και φωναί εν τη ερήμω

των δικαίων τον ύπνο φυλάξατε

θ΄ανακράξω…

εσείς σφαγείς δολεροί της ελπίδας

ΟΤΑΝ το μένος σου ούριος άνεμος

καταλαγιάσει θα σου στείλω με βέλη

να γευτείς τον πόθο

Και όταν της μήτρας ο καρπός ξεπροβάλει

θα θερίσω εσένα…